[FIC KRISLAY] Widower อยากรักพ่อหม้าย

"องค์ชายพะย่ะค่ะ! ได้โปรดหยุดเถอะ!! มันอันตราย ว๊ากกก" องครักษ์หนุ่ม แต่งกายด้วยเครื่องแบบเต็มยศ แต้ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยทรงเกียรติเสียเท่าไหร่ เพราะทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษฟางและขนไก่สีขาว  

"ฮ่าๆ ไม่เอาๆ ข้าจะเก็บไข่ๆๆ วันนี้ข้าอยากกินทาร์ตไข่~ " องค์ชายตัวจ้อยหัวเราะร่า แขนทั้งสองอ้าออกและยังวิ่งไล่ต้อนไก่พันธุ์ดีนับร้อยไม่หยุด   

"เดี๋ยวไก่จะจิกพระองค์ได้นะพะย่ะค่ะ ไข่ในครัวต้นเครื่องยังมีอีกเป็นพันๆฟอง" องครักษ์คนเดิมทรุดลงพูดเสียงอ่อน นี่เค้าวิ่งตามองค์ชายมาจะชั่วโมงแล้วนะ!

"ไม่เอาๆ ห้องเครื่องทำไม่เห็นจะอร่อย ข้าจะให้แม่นมทำให้กิน!" เสียงใสๆนั้นดังกร้าวเมื่อองครักษ์ส่วนตัวขัดขืนสิ่งที่เด็กชายตัวเล็กคิดว่าดี

"งั้นข้าพระองค์ว่า .. เรามานั่งรอให้แม่ไก่ฟักไข่ให้เราดีไหมพะย่ะค่ะ? แม่ไก่อาจจะวิ่งจนหมดแรงฟักไข่แล้วปล่อยให้พวกเค้าพักซักแป๊ปก็ดีนะพ่ะย่ะค่ะ"

สุดท้ายก็เข้าทางผู้ใหญ่ ริมฝีปากแดงๆเผยอออก เอียงคอ ทำหน้าฉงน    

"เจัาว่างั้นหรือชานยอล..?"

"พะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะนั่งที่พื้น ส่วนองค์ชายนั่งบนกองฟางก็ได้" เด็กหนึ่งกับผู้ชายอีกหนึ่งนั่งเท้าคางรอแบบใจจดใจจ่อ จากนั่งเป็นยืน จากยืนเป็นเดิน จากเดินเป็นนอน ก็ได้แต่หวังว่าแม่ไก่จะเมตตาพวกเค้าสักครั้ง..

"ช...ชานยอล!" นิ้วป้อมๆระดมจิ้มไปทั่วหลังของคนที่นอนฟุบอยู่ที่ปลายเท้า

"อ๊ะ ว่าอย่างไรพะย่ะค่ะ?"

"แม่ไก่ออกไข่ให้ข้าแล้ว!!" ก้อนกลมๆสีอ่อน ขนาดพอดีมือถูกโชว์ให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าชานยอลดู"พระองค์ทรงเห็นตอนที่แม่ไก่ฟักไข่ไหมพะย่ะค่ะ?"เสียงทุ้มถามหยั่งเชิง ดูก็รู้แล้วว่าองค์ชายมีเรื่องตั้งมากตั้งมายอยากจะเล่าให้เค้าฟังเพียงแค่เค้ายังไม่ได้ถามนำเท่านั้นเอง

"เห็นสิ! แม่ไก่ออกแรงนิดเดียวไข่ก็ออกมาแล้ว ตอนข้าเข้าไปหยิบ แม่ไก่ไม่โกรธข้าด้วยนะ สงสัยเค้าจะรู้ว่าข้าอยากกินทาร์ต..~"  

เสียงเจื้อยแจ้วยังคงดังต่อไปไม่หยุด ชานยอลใช้เวลาในชาวงที่สบโอกาสอุ้มองค์ชายขึ้นแนบอก พร้อมทำตาโตเสมือนสิ่งที่องค์ชายเล่าให้ฟังเป็นสิ่งแปลกใหม่สียเต็มประดาตลอดทางที่ชานยอลอุ้มองค์ชายกลับปราสาท   

'นี่ละหนอ~ เด็ก'

.

.

 "อู๋ จือ เทา" ทันทีที่ก้าวเข้ามาในท้องพระโรงสุรเสียงน่าเกรงขามก็ดังไปทั่วจนเด็กน้อยสะดุ้งเฮือก

"ชานยอล! ช่วยข้าด้วย!" พูดเสียงตระหนก มือเล็กๆกำกระเป๋าเสื้อชานยอลแน่น

"ไม่ต้องกลัวนะพะย่ะค่ะ ทรงคุยกับเสด็จพ่อดีๆ ถ้ารับสั่งอะไรก็ขอให้เชื่อฟัง แค่นั้นก็พอ"

"ฮื้ออออออ" เด็กน้อยครางในลำคอ ดวงตาคลอไปด้วยหยาดน้ำใส แต่ก็ยอมให้ชานยอลวางตัวเองลงกับพื้น ค่อยๆเดินไปที่บัลลังก์ขนาดย่อมของตน แต่ก็ยังไม่กล้าสบตาคนเป็นพ่ออยู่ดี  

"ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง? เอาออกมาดูซิ"

เด็กชายตัวเล็กเม้มปากฉับแขนป้อมๆยังคงไพล่ไว้ข้างหลัง ไม่กล้าโชว์ต้นเหตุของการหายออกไปจากปราสาททั้งวันให้ท่านพ่อดูอยู่ดี 

"ไหน" มือหนาเอื้อมไปด้านหลัง พยายามแย่งสิ่งของปริศนาออกมาดู 

"ท..ทะ..ท่านพ่อ ลูกขอล่ะ...ย..อย่า!"

'เพล๊ะ...' ของเหลวสองสีแตกใส่มือหนาแถมยังกระเด็นไปโดนเครื่องแบบของลูกชายตัวน้อยอีก

"ฮึด..! ฮืออ ข้าอดกินทาร์ตไข่แล้ว ฮือ!!! ชานยอล ฮืออออออ" เด็กน้อยปล่อยโฮเต็มคราบ คนเป็นพ่อได้แต่นิ่งทำอะไรไม่ถูกน้อยครั้งนักที่เจ้าตัวเล็กจะแสดงด้านอ่อนแอให้เค้าเห็นแบบนี้ ครั้งล่าสุดก็คงเป็นตอนที่แม่ของเจ้าตัวเสียไป..."ไปตามคุณอี้ชิงมาเร็ว!"ชานยอลหันไปสั่งทหารยศเล็กกว่า ผู้น้อยรีบโค้งรับคำสั่งและวิ่งไปตามใครอีกคนมาทันที

"เกิดอะไรขึ้นเพคะ? " เสียงหวานดังขึ้นพอแสดงอาการตระหรกแต่กำลังงาม ปรากฎพร้อมกับร่างขาวจัดที่รีบปรี่ข้าไปหาเจ้าทุกข์ตัวเล็กทันที

"แม่นม ท่านแม่นม ฮืออออ" องค์ชายน้อยโถมร่างเข้ากอดผู้มาใหม่ มือบางลูบไล้ปัดป่ายทั่วแผ่นหลังเล็กเป็นการปลอบ

"ใครทำอะไรทูนหัวของกระหม่อมกันเพคะ?" ปากและมือดูเหมือนกำลังทำตามหน้าที่แม่นมอยู่หรอก แต่สายตาน่ะสิดันมองข้ามไหล่เล็กที่กำลังสั่นสะท้านไปจิกคนที่กำลังบกพร่องในหน้าที่ของคนเป็นพ่อ ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินจะยอมสยบให้ดวงตาคู่สวยนั่น  

"ข้าฮึก อยากกินทาร์ตไข่ ฮึก แต่ท่านพ่อทำมันแตกไปแล้ว ฮืออออ"

"เอไข่ใบนั้นองค์ชายเก็บเองหรือเพคะ?" ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เลอะคราบน้ำตาขยับขึ้นลงป็นคำตอบ

"แม่ไก่จะออกไข่ให้เราทุกเช้าเพคะ พรุ่งนี้ถ้าองค์ชายตื่นทัน พวกเราจะไปโรงเลี้ยงไก่กัน คุณแม่นมสะบัดผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มไล่ซับคราบน้ำตาที่เกาะอยู่บนพวงแก้มใสพร้อมๆกับเอ่ยสัญญาถึงกิจกรรมที่จะเกิดขึ้นวันพรุ่งนี้

"ชานยอล..ฮึก เจ้าจะไปกับข้าใช่มั้ย?" ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมององครักษ์ประจำตัว ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับเสียเต็มใบหน้า

"แน่นอนพะย่ะค่ะ" แต่ในบทสนทนาครั้งนี้เหมือนจะมีคนที่หายไป

"ข้ายังไม่ได้อนุญาตเลยนะ!" 

"กระหม่อม แค่จะพาองค์ชายไปเปิดหูเปิดตาภายในรั้ววังเสียบ้าง ไม่ใช่อุดอู้อยู่แต่ในปราสาท ไม่ได้หรือเพคะ" ริมฝีปากอิ่มเหยีดยิ้มร้าย

"เจ้านี่.." เหมือนการควบคุมสติขาดผึง ผู้เป็นใหญ่ที่สุดกำลังจะสืบเท้าเข้าไปหา ร่างบาง แต่ก็ต้องกระตุกเมื่อได้ยินประโยคถัดมาที่ออกจากปากอิ่ม

"แลกกับความผิดที่ทรงทำกับองค์ชายวันนี้ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้หม่อมฉันจะพาองค์ชายไปโรงเลี้ยงไก่โดยไม่ต้องขออนุญาตเป็นการหายกันนะเพคะ" คนตัวสูงาะบัดหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ร่างบางพูด นี่สรุปเจ้าเป็นแม่นมของลูกข้าหรือเป็นแม่ข้ากันแน่ห๊ะ!? จางอี้ชิง!!